"Spelers zijn geen trainers'' (De meesten in ieder geval niet..) Je staat op het punt een speler in te laten vallen. Nog 10 minuten te gaan. De spanning is voelbaar. En dan geef je hem — goedbedoeld — nog even alles mee.
Maar wat gebeurt er dan in z’n hoofd? Zijn brein zit al vol. Vol adrenaline, spanning, (misschien wel teleurstelling) en klaar om te reageren. En dan komt er een hele lading info bij. Het werkgeheugen (dat kleine opslagvakje in ons hoofd) raakt overbelast.
Er blijft letterlijk maar een klein beetje hangen; Hij denkt na waar hij moet handelen, hij twijfelt waar hij moet reageren en hij blokkeert waar hij moet vertrouwen.
Want hier zit de crux:
- Spelers zijn geen trainers.
- Spelers willen meer doen en minder denken.
- Ze moeten niet alles snappen, ze moeten het voelen, herkennen en doen.
Trainers willen nog weleens vergeten dat spelers in het heetst van de strijd niet rationeel verwerken, maar intuïtief handelen. Je kunt niet alles uitleggen vlak voor het moment dat ze moeten presteren.
Het brein kiest in stress niet voor denken, maar voor doen. En dat doen komt uit wat je al geoefend hebt, niet uit wat je net gehoord hebt. Wat kun je beter doen?
- Verander het hele proces rondom wissels. Denk anders!
- Zorg voor herkenbaarheid.
- Laat ze niet nadenken, maar vertrouwen.
Want wie het veld in gaat met een hoofd vol info, komt in veel gevallen vaak terug met een hoofd vol twijfel.
